دلنوشته های من
نمی دانم چه می خواهم خدایا براش بنویس دوستت دارم آخه می دونی آدما گاهی اوقات خیلی زود حرفاشونو از یاد می برن ولی یه نوشته , به این سادگیا پاک شدنی نیست . گرچه پاره کردن یک کاغذ از شکستن یک قلب هم ساده تره ولی تو بنویس .. تو ... بنویس یک بار خواب دیدن تو... به تمام عمر می‌ارزد پس نگو... نگو که رویای دور از دسترس، خوش نیست... قبول ندارم گرچه به ظاهر جسم خسته است، ولی دل دریایست... تاب و توانش بیش از اینهاست. دوستت دارم و تاوان آن هرچه باشد نجار ها هم کورند..؟؟ من نمی دانم کجای دنیا را باید بگردم تا کسی امیدوارم کند......... «آدمهای ساده را دوست دارم.
به دنبال چه می گردم شب و روز
چه می جوید نگاه خسته من
چرا افسرده است این قلب پر سوز
ز جمع اشنایان میگریم
به کنجی می خزم ارام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تاریک ها
به بیمار دل خود میدهم گوش
گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند
از این مردم که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی ان دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بدنام گفتند
دل من.ای دل دیوانه ی من
که میسوزی از این بیگانگی ها
مکن دگر زدست غیر فریاد
خدا را.بس کن دگر این دیوانگی ها
(فروغ)
هنوز هم تخت دو نفره میسازند نمی بینند
همه تنهاییم حتی آنهایی که دو نفره می خوابند...!!
نمی دانم چه کسی تنهایی هایم را سامانی خواهد بود........
من ماندم و نگاهی منتظر و خیس..........
همان ها که بدی هیچ کس را باور
ندارند.
همان ها که برای همه لبخند دارند
همان ها که همیشه هستند،
برای همه هستند.
آدمهای ساده را
باید مثل یک تابلوی نقاشی
ساعتها تماشا کرد؛
عمرشان کوتاه است.
بسکه هر کسی از راه می رسد
یا ازشان سوءاستفاده می کند یا
زمینشان میزند
یا درس ساده نبودن بهشان می دهد.
آدم های ساده را دوست دارم.
بوی ناب
“آدم” می دهند»
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
ABOUT
