دلنوشته های من
نمی دانم چه می خواهم خدایا
به دنبال چه می گردم شب و روز
چه می جوید نگاه خسته من
چرا افسرده است این قلب پر سوز
ز جمع اشنایان میگریم
به کنجی می خزم ارام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تاریک ها
به بیمار دل خود میدهم گوش
گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند
از این مردم که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی ان دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بدنام گفتند
دل من.ای دل دیوانه ی من
که میسوزی از این بیگانگی ها
مکن دگر زدست غیر فریاد
خدا را.بس کن دگر این دیوانگی ها
(فروغ)
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
ABOUT
